De perfecte omhelzing

eerst stop je in een buiging alsof je bruusk
met rennen stopt vlak voor een afgrond
dan sluit je iedere angst uit en elk geluid
nadat je tijd en alle woorden hebt gewist
blijf je op afstand zoeken in zijn of haar
ogen als ze uitdijen tot twee hemelsferen
waarbij een ziel een andere ontmoet
en denkt ik heb je zo gemist
vervolgens trek je terug je blik,
zoals de zon haar warmte terugtrekt
en de zee haar golven
je laat de stilte varen, glimlacht
en fluistert dan tot ziens, het ga je goed.

Michelle Andon