Goeiedag zegg’n kost niks
We lopen samen door het bos, mijn moeder en ik. Het is zo’n zonnige maar ijskoude winterdag met een strakblauwe lucht. Terwijl de zonnestralen door de kale takken schijnen, voeren we een goed gesprek over het mystieke gevoel dat we beiden in het bos ervaren. Er komen ‘tegenliggers’ aan, toch wel anders zo in deze tijden, dus we gaan achter elkaar lopen zodat de andere wandelaars de ruimte voelen ons te passeren. Ik zoek oogcontact met de wandelaars en zeg opgewekt ‘hoi!’ en hoor op hetzelfde moment dat mijn moeder precies hetzelfde zegt op hetzelfde moment en ik glimlach.
In gedachten hoor ik haar alweer zeggen ‘goeiedag zegg’n kost niks’ zei mijn moeder altijd… en ja; daar kwam hij weer: ‘mijn moeder zei altijd, goeiedag zeggen kost niks’ zegt mama tevreden. Terwijl we verder wandelen vertelt ze me dat ze vroeger met haar moeder wandelde met de hond, en dat mijn oma steevast ‘hoi’ zei tegen alle passanten, en, dat mijn moeder dan ‘hoi mam’ zei als de passant niet teruggroette. Inmiddels is dit ook een grapje tussen mijn moeder en mij geworden, en maken we er op zulke momenten samen een sport van zo veel mogelijk te groeten naar voorbijgangers – en soms dus naar elkaar .
Ik ben recentelijk verhuisd van de Stad (Groningen) naar het platteland, waar je, fietsend over een klein, smal paadje, eigenlijk altijd gegroet wordt als je van of naar de stad fietst. Heerlijk vind ik het! Hoi, moi, goeiedag, een klein woord maar een fijn gebaar. Een gebaar dat zegt ‘ik heb je gezien’ en ‘jij mag er zijn’.
Hoi!
